Richting Aralsk.

21 december, des avonds. Ik ben klaar om 's anderendaags te vertrekken richting Shymkent. 800 km van hier. Aangezien ik die afstand niet kan overbruggen in 1 dag plan ik een overnachtinkje in Merke, 450 km hiervandaan.

Het is mooi weer, als het zo kan blijven voor een tijdje kan ik nog een heel stuk zelf rijden vooraleer van het openbaar vervoer gebruik te maken.

22 december, des ochtends. Ik word heel langzaam wakker. 't Is tijd om op te staan. Er ligt een dik vet sneeuwtapijt, waar zelfs Belgie momenteel een ferme punt aan kan zuigen, hoop ik. In een helder moment realiseer ik me het enorme voordeel van nachtregen. Je hoort de druppels tenminste tikken tegen 't zolderraam. Sneeuw valt stil. Ik schrik me dus een hoedje.

Nuja, geen zin meer om lang in Almaty te blijven, Wunderground voorspelt nog 3 dagen vorst, Shymkent schijnt een stad ver van iedere beschaving te zijn (ik ging er enkel heen omdat er geen andere weg richting Aralsk is) dus zonder veel dralen besluit ik mn portefeuille boven te halen en Kelsey en mezelf een enkeltje Aralsk te trakteren. De trein is altijd een beetje reizen.

Een ticket voor mezelf bemachtigen gaat redelijk vlot. Voor Kelsey heb ik meer miserie. Om praktische redenen mag ze niet bij de gewone passagiers zoals mezelf zitten. Ze wordt beschouwd als vrachtvervoer. Daar zal haar slordige 150 kilo (inc. heuptassen) daar wel voor iets tussenzitten.

Ik krijg een Russisch formulier aan balie A, Dat ik moet invullen, waarna ik om een stempel naar balie B moet, om dan terug te kunnen keren naar A. Betalen doe ik in C. Alsof ik weer bij de Kabouters in KSA De Vlasbloem zit.

Eens alles geregeld is, moet ik bij de mannen 'op de vloer' een formulier krijgen dat bewijst dat Kelsey gezond en wel afgeleverd werd in het magazijn. Dat krijg ik, maar enkel op voorwaarde dat ik bij hen betaal, in plaats van aan balie C. Zij zouden dan de rest doen. Prijskaartje: 35000 tenge, omgerekend zo'n 180 euro. Ter vergelijking: mijn ticket koste 3400 tenge, zowat 17 euro. De mannen op de vloer willen tot 18000 tenge korting geven na wat aandringen, maar 'k voel nog altijd dat het wat veel is. Om misverstanden te voorkomen besluit een van de werkers naar zijn zus te bellen, die Engels spreekt.

Via de zuster-tolk leg ik leg de werkers uit dat ik hun prijs eerst ga checken in het bureau, omdat ik het wat veel vind. Ze protesteren en vragen of ik hen niet vertrouw. Ik glimlach en zeg: 'neen'. Een kwartier later krijg ik beschijt aan balie C. De correcte prijs voor Kelsey is 5000 tenge, zo'n 25 euro. Dat ziet er al een stuk geloofwaardiger uit.

Op de baan terug naar m'n hotel bedenk ik dat Kelsey's tassen niet gesloten kunnen worden. Er zit 4t-motorolie in, een nest moersleutels, een tent, wat prefab-noodles en reservestukken. Die kunnen ze dus schoepen als ze willen. Maar goed, die attributen zijn al tegaar 6000 tenge waard. Een prijs die ik bereid ben te betalen mocht De Vloer op wraak zinnen.

Edit:

Ondertussen is het Kerstavond en ben ik in Aralsk, 1500 km dichter. Kelsey's tassen zitten nog boordevol. Zaligenoogtag aan iedereen.

16/12: grensovergang China-Kazakstan

10.30u: overslapen en een uur te laat wakker geworden. De dag begint goed blijkbaar. Kopje thee naar binnen gezopen (m'n hotelkamer heeft een waterkoker). Mijn buzze is reeds gemaakt, en een deel van de bagage ligt al bij Kelsey, zodat ik vandaag niet te veel meer hoef te sleuren. Vooruitziend denken heet dat. Kelsey blaakt van gezondheid wanneer ik haar zie. Blinkend rode wangen en een koppel ferme tassen rond haar heupen. Mooi!

14.00u: Aan de grens aangekomen krijg ik te horen dat de administratie pas open gaat om drie uur in de namiddag. Nog een geluk dat ik me overslapen heb. Kelsey krijgt veel bekijks, ze staat er goed op ook. 't Is er blijkbaar eentje om mee thuis te komen. Aan de grens krijg ik de kans om mijn Chinese Yuans om te wisselen voor Kazakse Kluiten. Had de dag ervoor de wisselkoersen bekeken en na wat sukkelen en praten en onderhandelen krijg ik een subboorde koers. 't Leven kan zo simpel zijn.

15.00u: een gedrum van jewelste aan de Chinese kant van de grenspost. Aangezien er geen rij voorzien is voor particulier personenvervoer moet ik samen met Kelsey in de rij gaan staan van wachtende mensen, en haar mee naar binnen duwen in het douanegebouw. Aan het stempelkot gekomen weten de Chinezen geen raad met de motor. Officieel is het een voertuig, maar daar moeten ze blijkbaar exportpapieren voor maken en dat duurt een tijdje. Dus behandelen ze de motor als een deel van mijn handbagage, nadat ik hen uitgelegd had dat het een souvenir was voor persoonlijk gebruik. 'Niks geen verkoop achteraf, meneer.' Stempeltje gekregen, alles OK.

Het niemandsland tussen China en Kazakstan hier is een strook van ongeveer 500 meter. In een bilateraal akkoord staat geregeld dat iedereen die de grens oversteekt verplicht de shuttlebus moet nemen. Ik dus ook. En Kelsey ook. Na wat gezwoeg raakt ze eindelijk op de bus en kan ik naar de grens. Aan Chinese zijde spreek ik samen met de douaniers en de buschauffeur een prijs af, die ik vooraf betaal. Aan Kazakse zijde heeft de chauffeur een paar vrienden. Die leggen me uit dat de man sinds kort weduwnaar is met vijf kinderen alleen achterblijft. En dat ik hem 20 dollar fooi moet betalen. M'n kloten, Gerard.

16.00u: alles gaat vlot, tot nu toe. Doordat ik geen exportpapieren heb gekregen van de Chinese kant, is het moeilijker om Kelsey in Kazakstan binnen te krijgen. Niemand spreekt Engels, enkel Kazaks en Russisch. Anyway, na veel gepalaver en eerlijk smekend kijken krijg ik eindelijk een 'declaratie van tijdelijke import van voertuig', zodat ik in Aktau, aan de Europese kant van Kazakstan, niet veel moeite zou mogen hebben met het papierwerk. We schrijven alweer een uur later. Maar goed, we zijn bijna waar we moeten zijn.

17.00u: eindelijk de grens over. Nog een paar identiteitscontroles gepasseerd in het binnenland, en na een uur of twee rijden een hotelletje onderweg gevonden. Nadat m'n kamer gedokt was realiseerde ik me plots dat ik de hele dag niet gegeten of gedronken had, op een ochtendlijk kopje thee na.

19.30u stipt: ik speel met veel plezier twee porties friet-stroganoff naar binnen. Dat is standaard-eten hier. Eindelijk weer een land waar noedels en rijst niet de plak zwaaien, doch waar patatten in de pot liggen. 't Gaat nog goed komen.