10.30u: overslapen en een uur te laat wakker geworden. De dag begint goed blijkbaar. Kopje thee naar binnen gezopen (m'n hotelkamer heeft een waterkoker). Mijn buzze is reeds gemaakt, en een deel van de bagage ligt al bij Kelsey, zodat ik vandaag niet te veel meer hoef te sleuren. Vooruitziend denken heet dat. Kelsey blaakt van gezondheid wanneer ik haar zie. Blinkend rode wangen en een koppel ferme tassen rond haar heupen. Mooi!14.00u: Aan de grens aangekomen krijg ik te horen dat de administratie pas open gaat om drie uur in de namiddag. Nog een geluk dat ik me overslapen heb. Kelsey krijgt veel bekijks, ze staat er goed op ook. 't Is er blijkbaar eentje om mee thuis te komen. Aan de grens krijg ik de kans om mijn Chinese Yuans om te wisselen voor Kazakse Kluiten. Had de dag ervoor de wisselkoersen bekeken en na wat sukkelen en praten en onderhandelen krijg ik een subboorde koers. 't Leven kan zo simpel zijn.
15.00u: een gedrum van jewelste aan de Chinese kant van de grenspost. Aangezien er geen rij voorzien is voor particulier personenvervoer moet ik samen met Kelsey in de rij gaan staan van wachtende mensen, en haar mee naar binnen duwen in het douanegebouw. Aan het stempelkot gekomen weten de Chinezen geen raad met de motor. Officieel is het een voertuig, maar daar moeten ze blijkbaar exportpapieren voor maken en dat duurt een tijdje. Dus behandelen ze de motor als een deel van mijn handbagage, nadat ik hen uitgelegd had dat het een souvenir was voor persoonlijk gebruik. 'Niks geen verkoop achteraf, meneer.' Stempeltje gekregen, alles OK.
Het niemandsland tussen China en Kazakstan hier is een strook van ongeveer 500 meter. In een bilateraal akkoord staat geregeld dat iedereen die de grens oversteekt verplicht de shuttlebus moet nemen. Ik dus ook. En Kelsey ook. Na wat gezwoeg raakt ze eindelijk op de bus en kan ik naar de grens. Aan Chinese zijde spreek ik samen met de douaniers en de buschauffeur een prijs af, die ik vooraf betaal. Aan Kazakse zijde heeft de chauffeur een paar vrienden. Die leggen me uit dat de man sinds kort weduwnaar is met vijf kinderen alleen achterblijft. En dat ik hem 20 dollar fooi moet betalen. M'n kloten, Gerard.16.00u: alles gaat vlot, tot nu toe. Doordat ik geen exportpapieren heb gekregen van de Chinese kant, is het moeilijker om Kelsey in Kazakstan binnen te krijgen. Niemand spreekt Engels, enkel Kazaks en Russisch. Anyway, na veel gepalaver en eerlijk smekend kijken krijg ik eindelijk een 'declaratie van tijdelijke import van voertuig', zodat ik in Aktau, aan de Europese kant van Kazakstan, niet veel moeite zou mogen hebben met het papierwerk. We schrijven alweer een uur later. Maar goed, we zijn bijna waar we moeten zijn.
17.00u: eindelijk de grens over. Nog een paar identiteitscontroles gepasseerd in het binnenland, en na een uur of twee rijden een hotelletje onderweg gevonden. Nadat m'n kamer gedokt was realiseerde ik me plots dat ik de hele dag niet gegeten of gedronken had, op een ochtendlijk kopje thee na. 19.30u stipt: ik speel met veel plezier twee porties friet-stroganoff naar binnen. Dat is standaard-eten hier. Eindelijk weer een land waar noedels en rijst niet de plak zwaaien, doch waar patatten in de pot liggen. 't Gaat nog goed komen.
No comments:
Post a Comment