Beijing Urumqi

28 november, 6pm

Eindelijk in de luchthaven geraakt, na ongeveer veertien dagen gewacht te hebben hier. Vrij vlot in de correcte terminal geraakt, wat op zich al een prestatie is aangezien niemand hier iets van je gebrabbel begrijpt.

Het eerste wat de onschuldige reiziger ziet op het grote departures-scherm: zowat alle vluchten hebben vertraging of zijn afgeschaft. A cause du brouillard, leer ik naderhand.

Ik heb geluk, mijn vlucht is niet afgeschaft. Slechts negen uur vertraging. Scheduled time of departure: 20.20. Estimated time of departure: 05.40.

Heb dus een nachtje in de luchthaven gedut, af en toe eens terug gaande naar het vervaarlijk oplichtend LED-scherm. Dan, om 4.30 in de morgen, een uur voordat de vlucht zou vertrekken, eindelijk verandering: 'delayed' transformeert naar 'cancelled'.

Ik was te moe om kwaad te worden. 'k Ben wat moedeloos naar de ticket counter gesloft. Zonder veel problemen kon ik mn vlucht verplaatsen. 2 dagen later weliswaar, maar goed, ik was niet zomaar m'n ticket en m'n centen kwijt. Bij Ryanair zou het niet waar geweest zijn.

30 november, een halve dag voor dit schrijven, opnieuw naar de luchthaven gegaan.

Wat bleek al snel: 10 vluchten naar Beijing van China Southern Airlines werden vervangen door 1 (!) vlucht. Onaangekondigd. Inchecken: first come first serve. Een mens zou er groen van worden.

Aangezien dat niet enkel voor de vlucht naar Beijing was, maar ook voor die naar Hong Kong, Kashgar, Shanghai en menig andere stad in China, waren het leger en een aantal S.W.A.T.-teams ingeschakeld. Kwestie van woedende en opgehitste Chinezen wat te kalmeren en de vechtpartijen aan de check-in te onderdrukken. Best eens fijn om te zien, maar wat koopt een mens ermee.

'k Had heimelijk gehoopt om ook eens het aantal veloots in Peking te mogen tellen, maar goed. Morgen terug naar het reisbureau m'n geld gaan terugvragen. Dat ze maar blijven waar ze zijn, les Chinois.

Ondertussen in Urumqi.

Sinds 9 november ben ik hier, 15 dagen op moment van schrijven. Het leven gaat hier gezapig aan me voorbij. Urumqi is ok, maar ook niet meer dan dat. Vergelijkbaar met een Oostblok-stad denk ik. Grauw, grijs, onpersoonlijke architectuur, af en toe een vlokje sneeuw en veel blauw en kaki op straat. 't Is winter ook, Misschien maakt dat een verschil.

De bevolking in Xinjiang -de provincienaam- bestaat voornamelijk uit Han-Chinezen, Moslims en een hele nest Kazakken en Russen die het Oostblokgehalte de hoogte in jagen. Verkeersborden, aankondigingen, posters, bedrijfsnamen en adressen zijn afwisselend in drie talen. Chinees, Russisch en Arabisch. Maar daar is een Europese toerist niet al te vet mee.

Een paar dagen geleden was ik uitgenodigd op een feestje van enkele Han. Alhoewel de meerderheid hier Moslim is weten de Han's wel raad met drank. Op het menu: hond, groenten en rijstwijn. Fijn om de cultuur van nabij eens mee te maken – ik ga immers af en toe eens lokaal – en op die manier was mijn avond nog goed gevuld ook.

De avond bestond grofweg uit twee delen: eerst veel te veel eten, daarna veel te veel drinken. Dat laatste trouwens op een behoorlijk studentikoze manier, drankspelletjes en dergelijke inbegrepen. Maf om die mannen van middelbare leeftijd hun versie van bladstjinènskoare te zien lallen.
'k Heb goed geslapen achteraf en 't kopke wilde best mee de dag nadien. Hun drank kan niet van verschrikkelijk slechte kwaliteit geweest zijn. Ze komen eraan, de Chinezen.

'k Heb een visumverlenging aangevraagd ondertussen. Zodoende kan ik hier een maand langer blijven en op mijn gemak wachten op een visum voor Kazakstan , iets waar ik trouwens in Beijing voor zal kijken. 'k Hoef me dan niet te schoffelen om de grens over te komen. Gejaagd zijn, daar komt alleen maar miserie van.

Plannen in Beijing tot nu toe: de muur, Tienanmen en dooie Mao. Worden wel nog wat aangevuld denk ik.

Dag,

een heel tijdje geleden dat je nog eens iets van me las, 'k heb mijn blog een beetje in gebreke gelaten. Daar zijn echter een aantal redenen toe:

• Op den duur ervaar ik reizen en in het buitenland zijn als normaal. In tegenstelling tot sommigen onder jullie waarschijnlijk.


• Over backpacken in Zuid-Oost Azie -en bij uitbreiding Australie- bestaan al ongeveer 326.000 blogs en fora, die zowat allemaal hetzelfde schrijven.


• Een diepgeworteld gevoel van luiheid in combinatie met een gebrek aan discipline.

Maar goed. Een woord is sterker dan 100 vuisten en een beeld zegt meer dan 1000 woorden. De albums op facebook zouden aldus moeten volstaan.

China

Sinds een paar weken geleden gelden voorgaande redenen niet meer. Luiheid is immers omgeslaan in verveling. Ik ben in West China, alwaar bijna geen backpackertjes aanwezig zijn en waar quasi niemand een woord Engels spreekt ('money' daar gelaten). Ik verwacht ook niet direct dat er in Kazakstan meer backpackers aanwezig zullen zijn.

Vanuit Maleisie heb ik begin november een vlucht genomen naar Chengdu,
het enige pandareservaat in de wereld. Daar een tweedaagse trein genomen door woestijngebied, Taklamakan en Gobi, om in Urumqi aan te komen, alwaar ik al een week vastzit.
Voor de niet-geografen: Urumqi ligt linksboven in China. Dicht tegen de grens van Kazakstan en Mongolie. Het is er niet meer zo warm als in Thailand.

Visumperikelen

M'n bedoeling was om hier een visum voor Kazakstan vast te krijgen. Wat technisch mogelijk is, ware het niet dat de computers in de ambassade stuk zijn. Wachten geblazen op een specialist uit The Glorious Nation! Resultaat: 'k mag op 6 december eens teruggaan en hopen dat de specialist zijn toernavijzen thuis niet vergeten is.

Bijkomend probleem: mijn Chinees visum verloopt op 5 december. Dus mag ik maandag nog eens langs in het immigratiekantoor hier in de stad, om met handen en voeten uit te leggen dat ik hier wat langer wil blijven.

Bezighouding

Ondertussen denk ik heel hard na over mijn toekomstopties, wat ik ga doen eens ik terug in Belgie ben en waar ik wonen wil. Thuis zal waarschijnlijk geen optie zijn, na anderhalf jaar uitslapen tot vroeg in de vooravond.

Anyway, binnenkort mag je een nieuwe post verwachten over hoe het leven hier in Urumqi is, en wat ik hier eet, en hoe lekker het bier hier wel is, en hoe weinig Engels iedereen wel niet spreekt, en wat mijn plannen zijn voor de komende 3 weken, en hoe mijn jacht op een motor vordert. 'k Ga hier geen 14 dagen binnen blijven door een nest Kozakken die quasi even lui zijn als mezelf.