ZOA

Dag,

een heel tijdje geleden dat je nog eens iets van me las, 'k heb mijn blog een beetje in gebreke gelaten. Daar zijn echter een aantal redenen toe:

• Op den duur ervaar ik reizen en in het buitenland zijn als normaal. In tegenstelling tot sommigen onder jullie waarschijnlijk.


• Over backpacken in Zuid-Oost Azie -en bij uitbreiding Australie- bestaan al ongeveer 326.000 blogs en fora, die zowat allemaal hetzelfde schrijven.


• Een diepgeworteld gevoel van luiheid in combinatie met een gebrek aan discipline.

Maar goed. Een woord is sterker dan 100 vuisten en een beeld zegt meer dan 1000 woorden. De albums op facebook zouden aldus moeten volstaan.

China

Sinds een paar weken geleden gelden voorgaande redenen niet meer. Luiheid is immers omgeslaan in verveling. Ik ben in West China, alwaar bijna geen backpackertjes aanwezig zijn en waar quasi niemand een woord Engels spreekt ('money' daar gelaten). Ik verwacht ook niet direct dat er in Kazakstan meer backpackers aanwezig zullen zijn.

Vanuit Maleisie heb ik begin november een vlucht genomen naar Chengdu,
het enige pandareservaat in de wereld. Daar een tweedaagse trein genomen door woestijngebied, Taklamakan en Gobi, om in Urumqi aan te komen, alwaar ik al een week vastzit.
Voor de niet-geografen: Urumqi ligt linksboven in China. Dicht tegen de grens van Kazakstan en Mongolie. Het is er niet meer zo warm als in Thailand.

Visumperikelen

M'n bedoeling was om hier een visum voor Kazakstan vast te krijgen. Wat technisch mogelijk is, ware het niet dat de computers in de ambassade stuk zijn. Wachten geblazen op een specialist uit The Glorious Nation! Resultaat: 'k mag op 6 december eens teruggaan en hopen dat de specialist zijn toernavijzen thuis niet vergeten is.

Bijkomend probleem: mijn Chinees visum verloopt op 5 december. Dus mag ik maandag nog eens langs in het immigratiekantoor hier in de stad, om met handen en voeten uit te leggen dat ik hier wat langer wil blijven.

Bezighouding

Ondertussen denk ik heel hard na over mijn toekomstopties, wat ik ga doen eens ik terug in Belgie ben en waar ik wonen wil. Thuis zal waarschijnlijk geen optie zijn, na anderhalf jaar uitslapen tot vroeg in de vooravond.

Anyway, binnenkort mag je een nieuwe post verwachten over hoe het leven hier in Urumqi is, en wat ik hier eet, en hoe lekker het bier hier wel is, en hoe weinig Engels iedereen wel niet spreekt, en wat mijn plannen zijn voor de komende 3 weken, en hoe mijn jacht op een motor vordert. 'k Ga hier geen 14 dagen binnen blijven door een nest Kozakken die quasi even lui zijn als mezelf.