Ondertussen in Urumqi.

Sinds 9 november ben ik hier, 15 dagen op moment van schrijven. Het leven gaat hier gezapig aan me voorbij. Urumqi is ok, maar ook niet meer dan dat. Vergelijkbaar met een Oostblok-stad denk ik. Grauw, grijs, onpersoonlijke architectuur, af en toe een vlokje sneeuw en veel blauw en kaki op straat. 't Is winter ook, Misschien maakt dat een verschil.

De bevolking in Xinjiang -de provincienaam- bestaat voornamelijk uit Han-Chinezen, Moslims en een hele nest Kazakken en Russen die het Oostblokgehalte de hoogte in jagen. Verkeersborden, aankondigingen, posters, bedrijfsnamen en adressen zijn afwisselend in drie talen. Chinees, Russisch en Arabisch. Maar daar is een Europese toerist niet al te vet mee.

Een paar dagen geleden was ik uitgenodigd op een feestje van enkele Han. Alhoewel de meerderheid hier Moslim is weten de Han's wel raad met drank. Op het menu: hond, groenten en rijstwijn. Fijn om de cultuur van nabij eens mee te maken – ik ga immers af en toe eens lokaal – en op die manier was mijn avond nog goed gevuld ook.

De avond bestond grofweg uit twee delen: eerst veel te veel eten, daarna veel te veel drinken. Dat laatste trouwens op een behoorlijk studentikoze manier, drankspelletjes en dergelijke inbegrepen. Maf om die mannen van middelbare leeftijd hun versie van bladstjinènskoare te zien lallen.
'k Heb goed geslapen achteraf en 't kopke wilde best mee de dag nadien. Hun drank kan niet van verschrikkelijk slechte kwaliteit geweest zijn. Ze komen eraan, de Chinezen.

'k Heb een visumverlenging aangevraagd ondertussen. Zodoende kan ik hier een maand langer blijven en op mijn gemak wachten op een visum voor Kazakstan , iets waar ik trouwens in Beijing voor zal kijken. 'k Hoef me dan niet te schoffelen om de grens over te komen. Gejaagd zijn, daar komt alleen maar miserie van.

Plannen in Beijing tot nu toe: de muur, Tienanmen en dooie Mao. Worden wel nog wat aangevuld denk ik.