Blauw op straat

Dagje in Baku geweest, wat rondgewandeld en een theetje gaan drinken met Peter, een Antwerpse diplomaat die ik een paar dagen eerder lastigviel.
Binnen een dag verloopt mijn visum hier in Azerbeidjan dus moet ik doorrijden. Wie hier langer blijft dan toegelaten krijgt fikse boetes en kan in de gevangenis belanden. Ik stop snel even in Gobustan, waar rotsschilderingen van 15000 jaar oud te vinden zijn. Daarna rij ik de hele dag door.

Slapen doe ik in Ganja, bij een heel vriendelijke winkelier, die me geen hotel wil laten betalen. Ik weiger drie keer (een gewoonte), wetend dat de man toch zal blijven aandringen. Aanhouders winnen, dus ik krijg het beste bed, thee en een bord borsjt met mayonaise, vakkundig geprepareerd door zijn dochter. Zijn zoontje is blijkbaar zot van elektronica en kan niet van m'n spullen afblijven. Ik laat hem wat brielen met mijn camera en m'n telefoon.

's Morgens rij ik richting grens Azerbeidjan – Georgie. Een kilometer of tien buiten Ganja beginnen er blauwe lichten te flikkeren in m'n spiegels. Ai. Ik moet aan de kant gaan staan, hoewel ik niet eens aan de maximumsnelheid rij.

De agent gebiedt me naast hem in de wagen te komen zitten, wat ik doe. Hij legt me bars uit dat ik een kilometer of twee eerder een tractor heb ingehaald, en daarbij een doorlopende witte lijn overschreden heb. Ik weet dat ik de tractor voorbijstak, heb geen weet van een witte lijn. Daar heeft de man geen oren naar.

De agent vraagt mijn papieren, en is niet echt vriendelijk. Hij ziet dat m'n visum die dag verloopt en een minuut later krijg ik m'n paspoort terug. Het rijbewijs bergt hij op, terwijl hij constant 'shtraf' roept. Hij zegt erbij dat hij het rijbewijs naar Baku zal opzenden en dat ik 500 kilometer terug mag rijden om het op te halen en een boete te betalen. Ik moet uit de wagen stappen. Wat ik uiteraard weiger, zonder rijbewijs heb ik immers geen poot om op te staan, en geen recht meer om te rijden.

Dat probeer ik de man uit te leggen. Na een paar hopeloze pogingen haal ik m'n portefeuille uit, aangezien ik wel doorheb dat dat is wat die klootzak wil. Ik heb alles samen (dollars, azerisch en kazaks geld) het equivalent van 150 euro zitten. De man telt al het geld zorgvuldig na.

Hij geeft het geld terug en eist stante pede 600 manat. Dat is ongeveer 500 euro, een bedrag waar zelfs Jeroen Verboven bijna een week moet voor werken. Ik panikeer verschrikkelijk, een ferme hap uit m'n schamele budget, kwijtgespeeld aan een corrupte flik die dezelfde avond eens goed vet zal gaan eten door mij hier met succes af te persen.

Hij heeft m'n rijbewijs al bij zich, en eens ik uit de auto stap rijdt de man weg en kan ik niets meer doen. Ik vraag hem een paar keer om me naar het bureau te brengen, en zeg hem dat ik met zijn baas wil spreken. 'k Heb ondertussen ook zijn naam op een naamkaartje in de wagen gelezen maar de foto lijkt totaal niet op zijn kop. 'k Ben op dat moment radeloos en verschrikkelijk kwaad.

Plots krijg ik het lumineuze idee om Peter De Diplomaat te bellen. Ik rommel wat in mijn buzze en haal m'n telefoon uit. Ik glunder al bij de idee dat Peter met wat moeilijke en ingewikkelde azerische zinsconstructies die flik wel tot rede zal brengen en de man onder druk kan zetten met een of andere diplomatieke toverformule. Zowaar glimlachend haal ik m'n telefoon uit het beschermhoesje.

Tot ik merk dat de telefoon luisplat is. Het zoontje van de winkelier had er de hele avond mee zitten spelen. Redelijk kak, daar gaat m'n enige kans om in het hol van pluto iemand te contacteren nu ik hulp echt wel kan gebruiken.

De flik verplicht me naar een bankautomaat te rijden, ik voorop, hij vijftien meter achter me, in een comfortabele machtspositie. 'k Heb het bedrag met bloedend hart afgehaald en in z'n auto gelegd. Ik kon die vent neerschieten op dat moment. Een bewijs van betaling heb ik uiteraard niet gekregen. Hij maant me nog aan niet te snel te rijden, waarschijnlijk uit oprechte bezorgdheid voor m'n veiligheid. Per slot van rekening is de man er immers om de burger te helpen.

Allez, of hoe een mens in een half uur tijd 500 euro kan verliezen zonder deskundige hulp van luxehoeren. Mij zie je hier de eerste 20 jaar alvast niet meer. Apenland.