In Tbilisi ben ik twee nachten chez Harm geweest, geen onbekende in de Bissegemse-Wevelgemse scene. De eerste nacht samen wat biertjes gaan drinken, wat resulteert in een dagje hoofdpijn achteraf. Erger voor Harm dan voor mij, hij moet immers werken. Maar goed, de eerste avond toch al eens geproefd van lokale cultuur. De dag daarop met een bescheiden kater door het centrum van Tbilisi getsjoold en wat foto's genomen, kwestie van wat herinnering te hebben. 's Avonds pikt Harm me open gaan we nog wat gaan boefen en drinken. Het loopt niet zo lang uit als daags ervoor. Na afscheid genomen te hebben van Harm's Groene Sovjetblok rij ik richting Gori, alwaar dhr. Jozef Stalin het levenslicht zag. 'k Wou er zijn museum bezoeken en geboortehuis zien. Niet dat ik er fan van ben maar goed, een mens is daar dan toch juist. Het draait echter anders uit. Ik kom Stu tegen, een Australier die vanuit Engeland doorheen Oost-Europa, Turkije en Georgie richting China aan het fietsen is. De man is geboren op 30 kilometer van waar ik werkte in Australie. Dus gaan we samen biertjes drinken. De avond loopt uit, behoorlijk eufemistisch gesteld. De dag erop voel ik me niet fit genoeg om ver te rijden blijf ik in Gori. Aangezien Stu mij niet op kosten wil jagen kamperen we samen in een leegstaand gebouw langs de weg.
Daarna ben ik redelijk rechtdoor richting Poti gereden, waar de ferry richting Odessa vertrekt. Een beetje te rechtdoor, vrees ik, ergens onderweg miste Kelsey een bocht en zijn we in een gracht beland. Gelukkig zonder veel erg. Kelsey was vooraan een beetje geplooid, ik kwam er met wat schrik vanaf. Later merk ik dat d'r motorblok ook wat naar achter geplooid is, waardoor ik haar ketting moet aanspannen. Zelfs iemand die niets van mechanica kent kan zoiets fixen. Een mens leert elke dag bij.De ferry Georgie – Oekraine vaart 1 keer per week, en vaart uit op de dag dat ik de haven binnensnor. Dat was perfect geweest, ware het niet dat de boot in Batumi vertrekt, 60 kilometer van Poti. Ik kijk op mn horloge en heb 2 uur om er te raken, de terminal te vinden, een ticket te kopen en douane te passeren. Dat lukt me nooit, tenzij de boot vertraging heeft. Ik ben echter niet gehaast dus speculeer ik daar niet op. In plaats daarvan bel ik het ferrybedrijf, tickets kosten 200 dollar, inc. motor en eten op de boot en alles. Dat lijkt mij een redelijk batje. De boot vertrekt een week later.
Ergens in het midden van de week ga ik naar Batumi om tickets te kopen en douaneformaliteiten te regelen. De correcte prijs voor een ticket is echter 500 dollar. Ik schrik een beetje en overloop mijn opties. Niet dat er veel zijn, het is ofwel de boot betalen ofwel door Turkije rijden, hoewel de grenzen daar strenger lijken te zijn wat betreft tijdelijk importeren van voertuigen. Ik twijfel tien minuten en besluit naar de grens te rijden en m'n kans te wagen.
Dus daags nadien stek ik toe aan de grens met Turkije. Nog geen enkele keer zo'n vlotte grensovergang gehad, binnen de twee uur ben ik in Turkije, met verzekering en alles, op weg richting Europa.
Ik ben niet van plan om lang in Turkije te blijven, en rij momenteel recht naar Istanbul. Zelfs Ramses Santy vindt Istanbul zowaar de moeite waard, wat mij doet vermoeden dat het een droomplaats moet zijn voor velen. Maar dat zie ik later wel. Momenteel zit ik door regen in de bergen vast in een truckersmotel langs de autosnelweg en verveel ik me dood. Goed dat er internet is.
EDIT 29 januari:
'k Ben in Istanbul aangekomen. Het regent hier dus blijf ik binnen. Ik zit voor de eerste keer in 2 maand in een subboord hostel met vele leuke gezichtjes. Omdat ik wat spullen nodig heb besluit ik hier een paar dagen te blijven. Momenteel zit ik een katertje uit, der was hier feest gisteren en onder de noemers Traditie en Gastvrijheid nam ik lustig deel aan de activiteiten. Meer nieuws volgt later.
No comments:
Post a Comment