Sihanoukville, 29 september

Paar dagen in Sihanoukville getsjoold nu. Machtig kuststadje in het zuiden van Cambodja. ’t Is regenseizoen, wat betekent dat er vrijwel geen toeristen zijn. Het strand staat vol met kleine strooien hutjes die allemaal goedkoop bier schenken en ’s avonds bbq aanbieden. Wanneer we hier in luie zetels liggen met de zee op drie meter afstand lijkt het een beetje op het einde van de wereld. Je kan hier trouwens ook zwemmen terwijl het regent, het water is sowieso warm genoeg.

Behalve zee is hier niet zo veel te zien. We kwamen hier oorspronkelijk slechts voor een dag of twee. Er is hier namelijk een vietnamese ambassade die visums uitgeeft zonder dat je je paspoort voor drie dagen moet afgeven. Maar aangezien we hier net op donderdagavond aankwamen, en vrijdag en zaterdag niet doorhadden dat het vrijdag en zaterdag was, en de ambassade op zondag waarschijnlijk gesloten zou zijn, moesten we hier blijven tot maandag. De ambassade van Vietnam zelf was behoorlijk rock ’n roll. Er stond een pingpongtafel om het wachten op het visum wat draaglijker te maken. We doen hier dus ook aan sport!

Op maandag een visum voor vietnam geregeld, om dan door te hebben dat we pas dinsdag een bus naar Ho Chi Minh kunnen nemen. Tzijn dus vijf dagen kust geworden. Mag ook wel eens, een beetje leegaarden.

Nu zitten we op de bus richting Ho Chi Minh. De baan is in een niet al te beste staat. Autosnelwegen kennen ze hier niet, en de bus rijdt niet sneller dan 60 km per uur en als we geen malchance hebben ligt er asfalt. Als alles goed gaat zijn we vanavond rond 19:00u in Ho Chi Minh, na een busrit van 10 uur.

Dag dag

Angkor Watt, 22 september

Hier in Siem Reap konden we goedkope fietsen huren waar we verbleven. Een handig vervoersmiddel voor Angkor Watt, aangezien het hele tempelcomplex zowat de grootte van Groot-Wevelgem is. Eigenlijk is de hele site een bos, met daarrond een weg, gelukkig in asfalt, en binnenin staan overal tempels verspreid, gebouwd in verschillende periodes van hindoeïsme tijdens de Khmer-periode (tussen 900 en 1400), om eens wat nerdy te doen.

Zeker de moeite waard om een drie dagen ticket te kopen, op één dag is het hele complex onmogelijk te bezichtigen, tenzij je Schumacher heet. En dan nog.
Rond de verschillende bouwwerken werken tientallen straatkinderen. Ze leven van wat ze toeristen kunnen verkopen. Veel van die kinderen spreken meer dan vlot Engels. Na een zin of twee ermee gepraat te hebben weten ze onmiddellijk dat we ofwel van Belgie, Nederland of Duitsland zijn. Wanneer we Belgie zeggen, noemen ze spontaan de drie landstalen, vermelden ze dat Brussel onze hoofdstad is en dat de koning Albert heet. Daarop beginnen ze te tellen in het Nederlands. Best indrukwekkend voor kinderen die geen geld hebben om naar school te gaan.

Toch lijkt het er een beetje op alsof ze een ‘opleiding’ krijgen. De zinnen die ze zeggen en overtuigingstechnieken die ze gebruiken om je hun spullen te verkopen zijn immers behoorlijk identiek bij ieder kind, en ze verkopen allemaal dezelfden brol. Postkaartjes, kopieën van reisgidsen, brasseleetjes,...

‘k Heb dan maar wat postkaartjes gekocht, kwestie van het geweten wat te sussen. En dan begint het eigenlijk nog maar pas. Eens je aan één kind koopt, komen er direct 6 andere rond je staan met dezelfde koopwaar, allemaal even zielig kijkend. Dan maar van m’n hart een steen gemaakt en weggewandeld zonder nog verder te kopen. ‘k Heb wel nog m’n pak koeken weggegeven aan een van hen.

Genoeg ge-angkor watt. Morgen nemen we waarschijnlijk de bus naar Pnom Penh, alwaar nieuwe avonturen zich misschien aandienen.

Gegroet!

20 september, Siem Reap

Gisteren de grensovergang gemaakt tussen Thailand en Cambodja. De oversteek is op zich al de moeite waard. Aangezien we met de trein kwamen vanuit Bangkok (de goedkoopste optie), moesten we vervoer vinden van het station naar de grensovergang. Dus moet je een tuk tuk driver vinden, die je eerst een veel te hoge prijs aanrekent voor het vervoer.

Eens het onderhandelen voorbij is word je naar de grensovergang gebracht, maar eerst stopt de tuk tuk driver sowieso nog eens aan een aantal ‘reisagentschappen’ die valse of veel te dure visums uitschrijven, of je een busticket voor over de grens proberen te verkopen, waarvoor hij ook een percentje krijgt.

Uiteindelijk, nadat we alle aanbiedingen afgeslaan hebben, worden we naar de ambassade van Cambodja in Thailand gebracht, waar we een visum kunnen kopen. Een visum voor Cambodja kost normaal gezien 20 dollar, de ambtenaren in de ambassade vroegen 29 dollar, en wilden geen goedkoper visum uitschrijven.
Chance dat we mee waren met een Tsjech, die ervaring had met die grensovergang tussen Thailand en Cambodja. Samen met hem direct naar de grens zelf geweest, en na wat discussieren toch een visum gekregen voor de reguliere 20 dollar. ’t Is heel anders dan in Europa hier, officiele ambtenaren zijn vaak niet te vertrouwen en meestal uit op een eigen percent.

Bangkok, 18 september

Een tijdje in Azie getsjoold nu, tis hier net iets warmer dan verwacht. X aantal dagen geleden zijn we geland in Kuala Lumpur. Blijkbaar lagen alle backpacker guesthouses en hostels daar in de buurt van Chinatown.

Nadat de bus ons afgezet had, zo ongeveer midden in de nacht, een taxi genomen naar Chinatown, om daar een hostel te vinden. Taxi bracht ons er heen, en de chauffeur wees er ons nog fijntjes op dat we voor de ‘beautiful ladies’ best nog een straat of twee verder gingen. Vriendelijk bedankt en uitgestapt. Zonder veel moeite een hostel gevonden, waar we direct boekten. De ratten in de badkamer kregen we er gratis – en in grote getale- bij.

Na drie dagen hadden we het een beetje gehad met KL, en een nachtbus geboekt naar Hat Yai, de meest zuidelijke stad van Thailand. Van daar zouden we een andere bus vinden die ons naar Phuket zou brengen. Beide busritten verliepen zonder veel problemen, enkel de lange duur (een uur of 12 naar Hat Yai, en dan waren we nog maar goed halfweg) zorgde voor wat last.

Phuket was een maf stadje, en is bij buitenlanders eigenlijk enkel bekend van Patong Beach, een kustplaats voor Westerse toeristen. Phuket zelf is niet echt toeristisch. Met een paar buitenlanders wat uitgegaan daar, overdag wat rondgewandeld en een tour geboekt naar Phi Phi Islands en Monkey Beach. Voor de hele tour betaalden we 750 baht, daarin inbegrepen koffie, taart en drank, een lunch overdag, boottocht van 2 x 2,5 uur, verschillende stops onderweg en wat snorkelgedoe. 750 baht is net geen 12 euro. Valt best mee voor een dagje amusement, eten en drinken. Een fijn dagje was me dat.

Daarna in Bangkok beland, overdreven drukke stad, vooral het verkeer is indrukwekkend hier. ’t Is net alsof er geen echte verkeersregels bestaan. Iedereen doet maar wat, auto’s, brommers, tuk tuks en bussen rijden hier allemaal door elkaar. Quasi niemand houdt zijn vak, tis slechter dan een mierennest. En toch nog geen enkel accident gezien.

Ondertussen al geleerd hoe het systeem hier werkt om westerlingen geld af te troggelen. Tuk tuk drivers bieden je een heel goedkope rit aan doorheen de stad en brengen je naar plaatsen die de moeite waard zijn om te bezoeken. Tussenin brengen je ze ook naar ‘shops’ waar je overhaald wordt om leuke spulletjes te kopen, zoals juwelen of maatpakken. In ruil geven die shops diesel-tickets aan de tuk tukkers, zodat die quasi gratis rijden, en toch toeristen blijven aanleveren.

Eergisteren een driver zover gekregen dat hij ons zou betalen om ons af te leveren bij verschillende shops. Wij niets kopen en hij diesel tickets krijgen. We zouden er allemaal van geprofiteerd hebben. Hij was akkoord, maar of hij echt betaald zou hebben is een andere vraag. Met de tuk tuk maffia weet je immers nooit.

‘ k heb hier trouwens mijn haar laten knippen bij een oude kapper niet ver van de plaats waar we slapen. Voor 60 baht knippen ze hier je haar. De kapper in kwestie verstond enkel geen engels, en had maar vijf prentjes om uit te kiezen. Alle vijf de prentjes met veel korter haar dan het mijne dus ja, tzal nog een tijdje duren voor ik nog een barbier hoef te betalen.

’t Is hier de laatste dag in Bangkok nu, morgen gaan we op weg naar Siem Reap, Cambodja. Nog vlug kijken om wat kaartjes te versturen en wat dollars zien om te wisselen. Aangezien de Cambodjaanse Riel geen ballen waard is betaalt iedereen er immers in dollar. Goed voor Europeanen, allessinds.

Tot een volgende.

Inleiding

Londen, 7 september
Na wat gesukkel en getsjool met Eurolines op zaterdagnamiddag in Londen aangekomen. Direct het hostel gezocht en een dutje gedaan, aangezien de nacht in Kortrijk behoorlijk vermoeiend was...

De dag nadien, 6 september dus, een turbo-citytrip door Londen gewandeld. In het kort: Tower of London, Houses of Parliament, Big Ben, London Eye, Westminster Abbey, Trafalgar Square, Regent Street, Soho, Harrods, Buckingham Palace, Hyde Park ,Green Park, St James Park en Kim ‘Kay, die niet ontsnapte aan Jeroens scherpe oog.
Ondertussen nog wat kerken en kathedralen tegengekomen waarvan de naam al ontsnapte.

In een Apple Store snel eens gekeken wanneer ons vliegtuig opsteeg, kwestie van goed voorbereid te zijn de dag nadien. Bleek dat de vlucht dezelfde avond om 1.30 was. Een streepje door de rekening. Blijkbaar kan 7 september ook 6 september zijn, maar dan een beetje later op de avond.
Dan maar teruggekeerd naar het hostel. Op de bus nog een sympathieke Indier tegengekomen. Ondanks z’n ramadan trakteerde hij ons op een drankje. Dan kan je niet anders dan sympathiek zijn, me dunkt.

’s Avonds nog zonder veel moeite een busservice naar Stansted geregeld en hier zitten we dan, op de vlucht London-Kuala Lumpur.