Richting Aralsk.

21 december, des avonds. Ik ben klaar om 's anderendaags te vertrekken richting Shymkent. 800 km van hier. Aangezien ik die afstand niet kan overbruggen in 1 dag plan ik een overnachtinkje in Merke, 450 km hiervandaan.

Het is mooi weer, als het zo kan blijven voor een tijdje kan ik nog een heel stuk zelf rijden vooraleer van het openbaar vervoer gebruik te maken.

22 december, des ochtends. Ik word heel langzaam wakker. 't Is tijd om op te staan. Er ligt een dik vet sneeuwtapijt, waar zelfs Belgie momenteel een ferme punt aan kan zuigen, hoop ik. In een helder moment realiseer ik me het enorme voordeel van nachtregen. Je hoort de druppels tenminste tikken tegen 't zolderraam. Sneeuw valt stil. Ik schrik me dus een hoedje.

Nuja, geen zin meer om lang in Almaty te blijven, Wunderground voorspelt nog 3 dagen vorst, Shymkent schijnt een stad ver van iedere beschaving te zijn (ik ging er enkel heen omdat er geen andere weg richting Aralsk is) dus zonder veel dralen besluit ik mn portefeuille boven te halen en Kelsey en mezelf een enkeltje Aralsk te trakteren. De trein is altijd een beetje reizen.

Een ticket voor mezelf bemachtigen gaat redelijk vlot. Voor Kelsey heb ik meer miserie. Om praktische redenen mag ze niet bij de gewone passagiers zoals mezelf zitten. Ze wordt beschouwd als vrachtvervoer. Daar zal haar slordige 150 kilo (inc. heuptassen) daar wel voor iets tussenzitten.

Ik krijg een Russisch formulier aan balie A, Dat ik moet invullen, waarna ik om een stempel naar balie B moet, om dan terug te kunnen keren naar A. Betalen doe ik in C. Alsof ik weer bij de Kabouters in KSA De Vlasbloem zit.

Eens alles geregeld is, moet ik bij de mannen 'op de vloer' een formulier krijgen dat bewijst dat Kelsey gezond en wel afgeleverd werd in het magazijn. Dat krijg ik, maar enkel op voorwaarde dat ik bij hen betaal, in plaats van aan balie C. Zij zouden dan de rest doen. Prijskaartje: 35000 tenge, omgerekend zo'n 180 euro. Ter vergelijking: mijn ticket koste 3400 tenge, zowat 17 euro. De mannen op de vloer willen tot 18000 tenge korting geven na wat aandringen, maar 'k voel nog altijd dat het wat veel is. Om misverstanden te voorkomen besluit een van de werkers naar zijn zus te bellen, die Engels spreekt.

Via de zuster-tolk leg ik leg de werkers uit dat ik hun prijs eerst ga checken in het bureau, omdat ik het wat veel vind. Ze protesteren en vragen of ik hen niet vertrouw. Ik glimlach en zeg: 'neen'. Een kwartier later krijg ik beschijt aan balie C. De correcte prijs voor Kelsey is 5000 tenge, zo'n 25 euro. Dat ziet er al een stuk geloofwaardiger uit.

Op de baan terug naar m'n hotel bedenk ik dat Kelsey's tassen niet gesloten kunnen worden. Er zit 4t-motorolie in, een nest moersleutels, een tent, wat prefab-noodles en reservestukken. Die kunnen ze dus schoepen als ze willen. Maar goed, die attributen zijn al tegaar 6000 tenge waard. Een prijs die ik bereid ben te betalen mocht De Vloer op wraak zinnen.

Edit:

Ondertussen is het Kerstavond en ben ik in Aralsk, 1500 km dichter. Kelsey's tassen zitten nog boordevol. Zaligenoogtag aan iedereen.

16/12: grensovergang China-Kazakstan

10.30u: overslapen en een uur te laat wakker geworden. De dag begint goed blijkbaar. Kopje thee naar binnen gezopen (m'n hotelkamer heeft een waterkoker). Mijn buzze is reeds gemaakt, en een deel van de bagage ligt al bij Kelsey, zodat ik vandaag niet te veel meer hoef te sleuren. Vooruitziend denken heet dat. Kelsey blaakt van gezondheid wanneer ik haar zie. Blinkend rode wangen en een koppel ferme tassen rond haar heupen. Mooi!

14.00u: Aan de grens aangekomen krijg ik te horen dat de administratie pas open gaat om drie uur in de namiddag. Nog een geluk dat ik me overslapen heb. Kelsey krijgt veel bekijks, ze staat er goed op ook. 't Is er blijkbaar eentje om mee thuis te komen. Aan de grens krijg ik de kans om mijn Chinese Yuans om te wisselen voor Kazakse Kluiten. Had de dag ervoor de wisselkoersen bekeken en na wat sukkelen en praten en onderhandelen krijg ik een subboorde koers. 't Leven kan zo simpel zijn.

15.00u: een gedrum van jewelste aan de Chinese kant van de grenspost. Aangezien er geen rij voorzien is voor particulier personenvervoer moet ik samen met Kelsey in de rij gaan staan van wachtende mensen, en haar mee naar binnen duwen in het douanegebouw. Aan het stempelkot gekomen weten de Chinezen geen raad met de motor. Officieel is het een voertuig, maar daar moeten ze blijkbaar exportpapieren voor maken en dat duurt een tijdje. Dus behandelen ze de motor als een deel van mijn handbagage, nadat ik hen uitgelegd had dat het een souvenir was voor persoonlijk gebruik. 'Niks geen verkoop achteraf, meneer.' Stempeltje gekregen, alles OK.

Het niemandsland tussen China en Kazakstan hier is een strook van ongeveer 500 meter. In een bilateraal akkoord staat geregeld dat iedereen die de grens oversteekt verplicht de shuttlebus moet nemen. Ik dus ook. En Kelsey ook. Na wat gezwoeg raakt ze eindelijk op de bus en kan ik naar de grens. Aan Chinese zijde spreek ik samen met de douaniers en de buschauffeur een prijs af, die ik vooraf betaal. Aan Kazakse zijde heeft de chauffeur een paar vrienden. Die leggen me uit dat de man sinds kort weduwnaar is met vijf kinderen alleen achterblijft. En dat ik hem 20 dollar fooi moet betalen. M'n kloten, Gerard.

16.00u: alles gaat vlot, tot nu toe. Doordat ik geen exportpapieren heb gekregen van de Chinese kant, is het moeilijker om Kelsey in Kazakstan binnen te krijgen. Niemand spreekt Engels, enkel Kazaks en Russisch. Anyway, na veel gepalaver en eerlijk smekend kijken krijg ik eindelijk een 'declaratie van tijdelijke import van voertuig', zodat ik in Aktau, aan de Europese kant van Kazakstan, niet veel moeite zou mogen hebben met het papierwerk. We schrijven alweer een uur later. Maar goed, we zijn bijna waar we moeten zijn.

17.00u: eindelijk de grens over. Nog een paar identiteitscontroles gepasseerd in het binnenland, en na een uur of twee rijden een hotelletje onderweg gevonden. Nadat m'n kamer gedokt was realiseerde ik me plots dat ik de hele dag niet gegeten of gedronken had, op een ochtendlijk kopje thee na.

19.30u stipt: ik speel met veel plezier twee porties friet-stroganoff naar binnen. Dat is standaard-eten hier. Eindelijk weer een land waar noedels en rijst niet de plak zwaaien, doch waar patatten in de pot liggen. 't Gaat nog goed komen.

Beijing Urumqi

28 november, 6pm

Eindelijk in de luchthaven geraakt, na ongeveer veertien dagen gewacht te hebben hier. Vrij vlot in de correcte terminal geraakt, wat op zich al een prestatie is aangezien niemand hier iets van je gebrabbel begrijpt.

Het eerste wat de onschuldige reiziger ziet op het grote departures-scherm: zowat alle vluchten hebben vertraging of zijn afgeschaft. A cause du brouillard, leer ik naderhand.

Ik heb geluk, mijn vlucht is niet afgeschaft. Slechts negen uur vertraging. Scheduled time of departure: 20.20. Estimated time of departure: 05.40.

Heb dus een nachtje in de luchthaven gedut, af en toe eens terug gaande naar het vervaarlijk oplichtend LED-scherm. Dan, om 4.30 in de morgen, een uur voordat de vlucht zou vertrekken, eindelijk verandering: 'delayed' transformeert naar 'cancelled'.

Ik was te moe om kwaad te worden. 'k Ben wat moedeloos naar de ticket counter gesloft. Zonder veel problemen kon ik mn vlucht verplaatsen. 2 dagen later weliswaar, maar goed, ik was niet zomaar m'n ticket en m'n centen kwijt. Bij Ryanair zou het niet waar geweest zijn.

30 november, een halve dag voor dit schrijven, opnieuw naar de luchthaven gegaan.

Wat bleek al snel: 10 vluchten naar Beijing van China Southern Airlines werden vervangen door 1 (!) vlucht. Onaangekondigd. Inchecken: first come first serve. Een mens zou er groen van worden.

Aangezien dat niet enkel voor de vlucht naar Beijing was, maar ook voor die naar Hong Kong, Kashgar, Shanghai en menig andere stad in China, waren het leger en een aantal S.W.A.T.-teams ingeschakeld. Kwestie van woedende en opgehitste Chinezen wat te kalmeren en de vechtpartijen aan de check-in te onderdrukken. Best eens fijn om te zien, maar wat koopt een mens ermee.

'k Had heimelijk gehoopt om ook eens het aantal veloots in Peking te mogen tellen, maar goed. Morgen terug naar het reisbureau m'n geld gaan terugvragen. Dat ze maar blijven waar ze zijn, les Chinois.

Ondertussen in Urumqi.

Sinds 9 november ben ik hier, 15 dagen op moment van schrijven. Het leven gaat hier gezapig aan me voorbij. Urumqi is ok, maar ook niet meer dan dat. Vergelijkbaar met een Oostblok-stad denk ik. Grauw, grijs, onpersoonlijke architectuur, af en toe een vlokje sneeuw en veel blauw en kaki op straat. 't Is winter ook, Misschien maakt dat een verschil.

De bevolking in Xinjiang -de provincienaam- bestaat voornamelijk uit Han-Chinezen, Moslims en een hele nest Kazakken en Russen die het Oostblokgehalte de hoogte in jagen. Verkeersborden, aankondigingen, posters, bedrijfsnamen en adressen zijn afwisselend in drie talen. Chinees, Russisch en Arabisch. Maar daar is een Europese toerist niet al te vet mee.

Een paar dagen geleden was ik uitgenodigd op een feestje van enkele Han. Alhoewel de meerderheid hier Moslim is weten de Han's wel raad met drank. Op het menu: hond, groenten en rijstwijn. Fijn om de cultuur van nabij eens mee te maken – ik ga immers af en toe eens lokaal – en op die manier was mijn avond nog goed gevuld ook.

De avond bestond grofweg uit twee delen: eerst veel te veel eten, daarna veel te veel drinken. Dat laatste trouwens op een behoorlijk studentikoze manier, drankspelletjes en dergelijke inbegrepen. Maf om die mannen van middelbare leeftijd hun versie van bladstjinènskoare te zien lallen.
'k Heb goed geslapen achteraf en 't kopke wilde best mee de dag nadien. Hun drank kan niet van verschrikkelijk slechte kwaliteit geweest zijn. Ze komen eraan, de Chinezen.

'k Heb een visumverlenging aangevraagd ondertussen. Zodoende kan ik hier een maand langer blijven en op mijn gemak wachten op een visum voor Kazakstan , iets waar ik trouwens in Beijing voor zal kijken. 'k Hoef me dan niet te schoffelen om de grens over te komen. Gejaagd zijn, daar komt alleen maar miserie van.

Plannen in Beijing tot nu toe: de muur, Tienanmen en dooie Mao. Worden wel nog wat aangevuld denk ik.

Dag,

een heel tijdje geleden dat je nog eens iets van me las, 'k heb mijn blog een beetje in gebreke gelaten. Daar zijn echter een aantal redenen toe:

• Op den duur ervaar ik reizen en in het buitenland zijn als normaal. In tegenstelling tot sommigen onder jullie waarschijnlijk.


• Over backpacken in Zuid-Oost Azie -en bij uitbreiding Australie- bestaan al ongeveer 326.000 blogs en fora, die zowat allemaal hetzelfde schrijven.


• Een diepgeworteld gevoel van luiheid in combinatie met een gebrek aan discipline.

Maar goed. Een woord is sterker dan 100 vuisten en een beeld zegt meer dan 1000 woorden. De albums op facebook zouden aldus moeten volstaan.

China

Sinds een paar weken geleden gelden voorgaande redenen niet meer. Luiheid is immers omgeslaan in verveling. Ik ben in West China, alwaar bijna geen backpackertjes aanwezig zijn en waar quasi niemand een woord Engels spreekt ('money' daar gelaten). Ik verwacht ook niet direct dat er in Kazakstan meer backpackers aanwezig zullen zijn.

Vanuit Maleisie heb ik begin november een vlucht genomen naar Chengdu,
het enige pandareservaat in de wereld. Daar een tweedaagse trein genomen door woestijngebied, Taklamakan en Gobi, om in Urumqi aan te komen, alwaar ik al een week vastzit.
Voor de niet-geografen: Urumqi ligt linksboven in China. Dicht tegen de grens van Kazakstan en Mongolie. Het is er niet meer zo warm als in Thailand.

Visumperikelen

M'n bedoeling was om hier een visum voor Kazakstan vast te krijgen. Wat technisch mogelijk is, ware het niet dat de computers in de ambassade stuk zijn. Wachten geblazen op een specialist uit The Glorious Nation! Resultaat: 'k mag op 6 december eens teruggaan en hopen dat de specialist zijn toernavijzen thuis niet vergeten is.

Bijkomend probleem: mijn Chinees visum verloopt op 5 december. Dus mag ik maandag nog eens langs in het immigratiekantoor hier in de stad, om met handen en voeten uit te leggen dat ik hier wat langer wil blijven.

Bezighouding

Ondertussen denk ik heel hard na over mijn toekomstopties, wat ik ga doen eens ik terug in Belgie ben en waar ik wonen wil. Thuis zal waarschijnlijk geen optie zijn, na anderhalf jaar uitslapen tot vroeg in de vooravond.

Anyway, binnenkort mag je een nieuwe post verwachten over hoe het leven hier in Urumqi is, en wat ik hier eet, en hoe lekker het bier hier wel is, en hoe weinig Engels iedereen wel niet spreekt, en wat mijn plannen zijn voor de komende 3 weken, en hoe mijn jacht op een motor vordert. 'k Ga hier geen 14 dagen binnen blijven door een nest Kozakken die quasi even lui zijn als mezelf.

Burma / Myanmar

Omdat ik in Burma geen toegang had tot mn blog en lange verhalen teveel letters vergen volgt een beknopte samenvatting.

Slechte wegen / mooie landschappen / vriendelijke mensen / kotsende burmezen /verschrikkelijk openbaar vervoer / waka waka eh eh / weinig inspirerend eten / ziek voor 14 dagen / alweer een tijdje genezen / 100 miljoen pagodes / irrawady river / bedelkinders / kutregering / geen fastfood / waka waka eh eh / 'want taxi, sir?' / george orwell / bankautomaatloos / dollars zonder kreuken / leegaardij / goedkoop leven / burmese virus – usb stick / geformatteerde pc / fotoots kunnen houden.

Wie wat meer uitleg wil kan hieronder terecht, alwaar ik een wat langere explicatie verschaf. Post is een halve week geleden geschreven, in een moment van fysieke en geestelijke inspanning. Hard times.


Taungyi, 21 juli 2010

Gek, tis nationale feestdag.

Na een maandje eindelijk nog eens een subboorde blogupdate. Myanmar is niet bepaald het land van degelijke internetverbindingen, laat staan van vrij rondsurfen. Gevolg: geen enkele blog bij een internationale blogserver is hier toegankelijk. Hotmail werkte soms, maar was officieel verboden. Facebook was over het algemeen goed toegankelijk.

Dan maar niet dus.

Myanmar: Na een maandje hier rondgereisd te hebben zou ik het land aan iedereen aanraden. Niet voor de natuur, die kan je in Thailand vinden, met veel betere infrastructuur en ongeveer voor dezelfde prijs. Ook niet voor het cultureel erfgoed, dat behalve in Bagan niet echt zoveel spectaculairs voorstelt, en al helemaal niet voor het eten, waar ik 14 dagen ziek van was.

De mensen daarentegen behoren tot de leukste en vriendelijkste mensen hier in Azie. Af en toe een klootzak van een taxichauffeur, maar die vind je overal. Iedereen weet dat toeristen hier met minstens 500 dollar cash rondlopen, wegens geen bankfilialen.Toch geen enkel verhaal gehoord over overvallen. Het was ooit anders (Thailand, Cambodja, Vietnam). Of het in de aard van het beestje ligt, of door de autoriteit van de ‘regering’ komt, weet ik niet.

Reizen is hier verschrikkelijk. Wegen zijn er nauwelijks. Er is een ‘autosnelweg’ die van het zuiden naar het midden van het land gaat, verharde wegen zijn er amper. Er rijden een paar treinen, maar die hou je met de fiets bij. Verbindingen tussen grotere steden zijn vaak veredelde aardewegjes.

Een van de meest gebruikte wegen door toeristen en busmaatschappijen, van Bagan naar Inle Lake, is een aardewegje met af en toe wat gebroken asfalt, waarschijnlijk nog door de Britten aangelegd. Om een idee te geven: ’t Is 150 kilometer, en de reis duurt 12 uur als je bus onderweg geen tegenslag heeft. Mijn bus had twee lekke banden en motorpech.

Nuja, eigenlijk zou je hier moeten zijn om het te zien. Waarschijnlijk een paar decennia terug in de tijd, maar ’t is de moeite waard. En 400 dollar voor een maand goed leven. Batje, als je niet ziek wordt.

Fotoots zouden hier voor iedereen zichtbaar moeten zijn.

Hans

Update op 26 juli: de ochtend van mn vertrek werd een van mn kompanen in Yangon gezakrold. 60 dollar gestolen. 't Is dus blijkbaar ook niet altijd melk en honing.

Noord Thailand, rond Chiang Mai.

Tis een beetje moeilijk om een update te geven hier, 'k Heb bitter weinig gedaan, en tegelijk veel te veel gedaan. Zie het als een paar dagen vakantie tussendoor.

Een dag of zeven geleden in Chiang Mai aangekomen, en direct beginnen rondrijden in de bergen. Net een tripje van vier dagen achter de rug. Mooie stukjes natuur, lekker cruisen doorheen de glooiende heuvels (zelf gevonden...) en prachtig weer.

Alles is rustig hier, wel een aantal legercheckpoints en controles moeten passeren maar nergens geen problemen gehad. De Redshirts zijn blijkbaar vooral burgers uit het Noorden van Thailand en blijkbaar waren er niet enkel problemen in Bangkok. Vandaar.

Eerder deze week wat thaise whisky gedronken met een studentenclub die ik hier toevallig tegenkwam, ze hebben me uitgenodigd voor hun volgende activiteit (whisky drinken, denk ik), komende zondag. Ik zie nog wat ik doe, het waren allessinds leuke studenten. Burgerlijk ingenieurs.

De komende dagen ga ik me vooral bezighouden met het jagen op een visum voor Myanmar. 'k Moet vooraf een route geven, de plaatsen waar ik zal slapen en de datums wanneer ik er zal zijn. 'k Mag ook niet over land naar binnen, ik moet verplicht landen op de luchthaven van Yangon en een terugreis ticket hebben. Kwestie van controle op toeristen. Blijkbaar mag ik wel alleen reizen, zonder gids of verplichte tours. Een opsteker. We zien wel wat het geeft.

groeten

BKK, 3 juni.

Paar dagen geleden in Bangkok aangekomen. ‘k logeer in een indisch guesthouse bij Khao San Road, toeristen- en mierennest, dichtbij een van de wijken waar de redshirts met stenen gooiden naar het leger. Alles is hier rustig nu, enkel het aantal toeristen lijkt wat minder. Maar het is low season ook.

Singapore was best ok. Kben er maar twee dagen geweest, dat was net voldoende voor me. Veel shopping malls, veel amusement (‘t is een haven…) maar niet zo heel goedkoop om lang te blijven. Kheb er een lens gekocht voor mn cameraad, 130 dollar neergeteld voor een ding dat in Australie veel meer kostte. Batje gedaan dus. Of opgelicht geweest met namaak, dat kan ook. Maar de lens werkt, dat is het belangrijkste.

Het plan is nu om een bus te boeken naar Chiang Mai, een stad in het noorden. Daar ga ik een tijdje blijven, afhankelijk van hoe fijn het er is. Daarna ga ik hoogstwaarschijnlijk naar Myanmar voor een maand. Een visum zou hier makkelijk te krijgen zijn bij de ambassade, maar het duurt twee werkdagen. Daarom dat ik waarschijnlijk pas op het eind van deze maand ervoor zal kijken, kheb geen zin om hier nog 4 dagen in Bangkok te blijven.

Maar ik ben nog niet neergeschoten of overvallen geweest, wat ook niet onbelangrijk is.

Hans

30 mei, ergens in de lucht tussen Mandurah en Singapore.

Het is voorbij, het Australisch caravanpark-avontuur. Aangekomen begin november, een weekje conge genomen om wat aan de nieuwe setting te wennen en daarna werk beginnen zoeken. Het heeft een week of drie geduurd voor ik iets deftigs vond, maar ondertussen zijn we 6 maand verder.

Vrijdag en zaterdag nog wat bescheiden gevierd, een avondje gaan bowlen en een varkentje van eigen kweek gekeeld. 't Was de moeite. Pieter, mn baas, bracht een flesje Famous Grouse mee naar het caravan park, alwaar het varkentje reeds heerlijk lag te roosteren op de bbq. ’t Kan deugd doen, goed eten en drinken.

Wat de toekomst betreft: op dit moment vlieg ik naar Singapore, dinsdag naar Bangkok. Het geweld lijkt daar wat over te zijn en met dat toeristen nooit het doelwit zijn geweest van acties ga ik er mij niet te veel van aantrekken. Mijn eerste idee was om in Bangkok een visum voor Myanmar te regelen en daarheen te gaan. Dat plan heb ik echter opgeborgen, ik krijg immers een Thais visum voor 30 dagen op de luchthaven. Wanneer je over land in Thailand aankomt krijg je er maar een van 15 dagen. Daarmee.

Vanaf nu mag je wat meer updates van mn blog verwachten, afhankelijk van internetverbinding weliswaar. Het schijnt dat meerdere kortere stukjes makkelijker te verteren zijn dan hele apostels. Ik probeer ook om regelmatig wat foto’s te posten op facebook.

Goed, ‘k heb de laatste weken verschrikkelijk zitten verlangen naar dit moment. Het werken was fijn, maar rondtsjolen is nog net iets fijner. Along the road to joy, with no direction home :-)

Hans

Na een sabbatmoment van een dikke zeven maand wordt deze blog opnieuw gereanimeerd, aangezien ik opnieuw op pad ga, en het bloggen opnieuw de moeite waard wordt.

Voor onwetenden: ‘k Heb het laatste half jaar op een varkensboerderij in Mandurah, bij Perth, in Australie gewerkt. ‘k Heb me er vooral beziggehouden met biggetjes verzorgen, wat bouwen en verbouwen en ik heb leren lassen. In mijn vrije tijd heb ik onder andere leren hyperlinken, waardoor het inhoudelijke aspect van deze blog naar ongekende hoogten getild zal worden.

In Mandurah woonde ik overigens op een caravanpark, iets wat m’n algemene indruk over Australiers niet echt ten goede kwam. Stel je voor dat je in Belgie fulltime op een camping woont. Maar dat geheel terzijde uiteraard.

Veel vrije tijd had/nam ik niet in de voorbije maanden. ‘k Heb een tijdje weekendwerk in een restaurant gedaan, wat me 7 dagen op 7 werk opleverde voor 2.5 maand. Toen het restaurant failliet ging -het schijnt dat de afwasser veel te goed betaald werd- heb ik meer uren gevraagd op de boerderij, om dat inkomensverlies wat te compenseren.

Behoorlijk lastig, maar goed voor de bankrekening. Zo goed dat ik –mits zuinig omspringen met resources en weinig onverwachte tegenslag- er een jaartje tegenaan kan. In die tijdspanne staan onder andere op het programma: Singapore, Myanmar, Nepal, India, Laos, Thailand, Cambodja. Ik wil hier in Azie reizen tot eind maart 2011.

In april 2011 ga ik naar China, alwaar ik een motor wil kopen en registreren. Als ik dat geregeld krijg rij ik ermee doorheen Kazakstan en Rusland naar Europa. Om hopelijk na ongeveer 2.5 maand en zonder ongelukken in Belgie te aan te komen… ‘k Heb mijn motorrijbewijs gehaald hier, heb wat praktijkervaring opgedaan en ik ga de komende maanden in Azie ook nog wat rijden, kwestie van wat behendiger en rijvaardiger te worden.

De reden waarom ik maar in het voorjaar van 2011 terugkeer: het weder in Kazakstan en Rusland. Tussen oktober en april is het er immers constant vriesweer, niet echt aangenaam en veilig om terug te keren. Dus blijf ik hier wat langer dan eerder gepland.

Mijn oorspronkelijke plan was om doorheen India, Pakistan en Iran terug te rijden. Maar aangezien die landen een CPD vereisen bij doortocht met voertuig heb ik de hoop al snel opgegeven om doorheen het Midden Oosten te rijden. Om een CPD voor een motor te krijgen in Belgie betaalt de eigenaar van het voertuig 3000 euro borg, ongeacht de waarde van het voertuig. En in Belgie geeft men geen CPD uit aan personen die zich in het buitenland bevinden, wat de zaak nog wat ingewikkelder maakt, aangezien ik enkel een Duits exemplaar kon krijgen. Dus heb ik het Midden-Oosten-Idee maar laten varen…

Op wat kortere termijn: Eind mei neem ik het vliegtuig naar Singapore. Daar blijf ik een aantal dagen. Ik wil er een extra lens voor mijn camera kopen, met wat geluk vind ik ze er goedkoper dan in Australie. Na Singapore ga ik naar Bangkok, waar ik een visum voor Myanmar probeer te krijgen. Als dat lukt staat me een maand Myanmar te wachten. Daarna zien we wel weer…

Hans