Hanoi - 28 oktober

Een kleine twee weken geleden ben ik in Hanoi aangekomen. 't Is de hoofdstad van Vietnam en waarschijnlijk zowat het slechtste wat Vietnam te bieden heeft. Van verkeersregels hebben ze hier nog nooit gehoord, iedereen rijdt hier door elkaar, claxonneert constant, chauffeurs schelden omter luidst naar elkaar en iedere toerist wordt beschouwd als een geldautomaat.
Veel speciaals is hier niet te doen, behalve gaan kijken naar een waterpoppenshow in het centrale meer. Maar waterpoppen spreken me niet zo heel erg aan...

Gelukkig is Hanoi niet het enige bewoonde gebied in het Noorden hier. 'k Ben hier een dag of 10 geleden naar Sa Pa geweest, een klein dorpje in de bergen, quasi grenzend aan Laos en China. De streek staat bekend voor de minderheden die er leven, de H'mong. 't Zijn vooral stammen die doorheen de geschiedenis vanuit Thailand, Laos en China naar Vietnam gevlucht zijn, maar steeds hun eigen taal en cultuur behouden hebben. Verder staat Sa Pa bekend voor zijn rijstvelden en prachtige landschappen. 'k Heb hier een brommer gehuurd en een tijdje rondgecruised. Was wel de moeite. De rest van de tijd heb ik verdaan aan een bergwandeling van een dag of 2 met een lokale gids. Ook dat was nogal de moeite, ook al was het behoorlijk toeristisch. Nou ja, een mens moet zich al eens laten gaan.

Daarna teruggekeerd met de nachttrein naar Hanoi, om direct verder te gaan naar Ha Long Bay. Ha Long is een stadje in het Noorden aan de kust, dat bekend staat voor zijn limestones. Limestones zijn gigantische rotsen die op het land of in het water staan, alsof ze daar ooit door een gigantische mens neergelegd werden. 'k Geloof dat de Vietnamezen momenteel druk aan het lobbyen zijn om het hele gebied als een wereldwonder te laten classificeren. Ik heb een drie dagen tour geboekt, je mag er immers niet zomaar in rondvaren en tour boeken is verplicht. Zo gaat dat met wereldwonderen. De tour was wel nog fun, kajakken, nachtzwemmen tussen de rotsen en een bezoek aan een machtige grot inbegrepen.

Mijn maandje Vietnam begint echter stilaan ten einde te lopen, dus ben ik hier terug in Hanoi aan het wachten op mijn vliegtuig naar Australie. Morgen vlieg ik terug naar Kuala Lumpur, alwaar ik een vijftal dagen zal wachten op m'n vliegtuig naar Perth. De eerste dagen in Perth zal ik in een hostel blijven, samen met Guillermo, een Spanjaard waarmee m'n vrind Jeroen en ik samen reisden in Cambodja, en ondertussen zoeken naar een studio of appartementje om in te wonen voor een paar maand. Er zijn veel studenten in Perth en veel advertenties op internet waarin gevraagd wordt naar een housemate. 't Kan dus al toop niet zo moeilijk zijn. Daarna ga ik werk zoeken, zodat de bankrekening weer een beetje aangevuld raakt.

Tot een volgende,
Hans

Hoi An, 15 oktober

De laatste dagen een beetje de luiaard uitgehangen in een toeristenstadje aan de kust (alles ligt hier een beetje aan zee...) genaamd Na Thrang. Veel bars en restaurants hier, veel uitgaan ook. Voor een cocktailtje betaal je hier een dollar, wat net niet teveel is voor mijn budget. Das waarom ik hier ook een paar dagen gebleven ben.

‘k heb vliegtickets voor Australie geboekt, op 29 oktober vlieg ik van in Hanoi, Noord Vietnam, terug naar Kuala Lumpur, en dan van Kuala Lumpur een paar dagen later naar Perth, aan de Westcoast. Ben van plan om daar werk te zoeken.

Ondertussen ben ik in Hoi An beland. Een klein oud stadje, vol met kleermakers. Zoals elke Westerling heb ik me hier een kostuum laten maken (italian wool, 85 dollar, tailor made.) Betrekkelijk goedkoop en het ziet er nog subboord uit ook. ’t Heeft wel een dag of 4 geduurd om het te laten maken en aanpassen maar dat had ik er best voor over. 85 dollar is per slot van rekening maar 60 euro. En wat krijg een mens de dag van vandaag nog voor 60 euro in Belgie.

Morgen reis ik verder naar Hue, een busreis van 4 uur voor een afstand van 100 km. Geen al te beste wegen in Vietnam.

Cheers

Ba Ria, 3 oktober.

Vandaag van Hho Chi Minh naar Ba Ria gefietst met mijn rugzak op m’n rug. ‘k Denk dat ik morgenvroeg nog een fietsenmaker zoek die me kan voorzien van een stevig rek op m’n staan. ‘k Heb 100 km gedaan, ’t ambetante is dat er enkel een aantal hoofdbanen lopen tussen de verschillende steden, wat betekent dat ik al snel een paar km mag rondrijden voor ik op de juiste baan arriveer. Zo heb ik deze ochtend zowat 30 km mogen omrijden om de baan naar Ba Ria te kunnen nemen.

De hotels hier zijn lik allemaal luxeresorts van 100 dollar per nacht. Aangezien ik maar een arm ex-studentje ben kan ik me zulke plekken niet echt permitteren. Daardoor ben ik nu bij een local beland. Hij heeft een groot uis dus tzal wel een rijke kerel zijn. Kan hem jammer genoeg niet vragen aangezien hij niets begrijpt van wat ik zeg. En vice versa. ‘k Heb hem 100000 dong gegeven, ongeveer een dollar of 6 voor een bed en een ontbijtje.

‘k Was in een klein dorpje, ze zijn daar niet echt blanken gewend, en al helemaal geen blondharigen. 1 van de kleinere jongetjes kwam zelfs eens aan m’n haar trekken om te voelen of het wel echt was. ’t Is gek, een paar vaders kwamen in de loop van de avond hun dochters presenteren. ‘k Zal dus ooit wel eens van straat geraken...

Nu een dutje doen, ben lik behoorlijk vermoeid...

Sihanoukville, 29 september

Paar dagen in Sihanoukville getsjoold nu. Machtig kuststadje in het zuiden van Cambodja. ’t Is regenseizoen, wat betekent dat er vrijwel geen toeristen zijn. Het strand staat vol met kleine strooien hutjes die allemaal goedkoop bier schenken en ’s avonds bbq aanbieden. Wanneer we hier in luie zetels liggen met de zee op drie meter afstand lijkt het een beetje op het einde van de wereld. Je kan hier trouwens ook zwemmen terwijl het regent, het water is sowieso warm genoeg.

Behalve zee is hier niet zo veel te zien. We kwamen hier oorspronkelijk slechts voor een dag of twee. Er is hier namelijk een vietnamese ambassade die visums uitgeeft zonder dat je je paspoort voor drie dagen moet afgeven. Maar aangezien we hier net op donderdagavond aankwamen, en vrijdag en zaterdag niet doorhadden dat het vrijdag en zaterdag was, en de ambassade op zondag waarschijnlijk gesloten zou zijn, moesten we hier blijven tot maandag. De ambassade van Vietnam zelf was behoorlijk rock ’n roll. Er stond een pingpongtafel om het wachten op het visum wat draaglijker te maken. We doen hier dus ook aan sport!

Op maandag een visum voor vietnam geregeld, om dan door te hebben dat we pas dinsdag een bus naar Ho Chi Minh kunnen nemen. Tzijn dus vijf dagen kust geworden. Mag ook wel eens, een beetje leegaarden.

Nu zitten we op de bus richting Ho Chi Minh. De baan is in een niet al te beste staat. Autosnelwegen kennen ze hier niet, en de bus rijdt niet sneller dan 60 km per uur en als we geen malchance hebben ligt er asfalt. Als alles goed gaat zijn we vanavond rond 19:00u in Ho Chi Minh, na een busrit van 10 uur.

Dag dag

Angkor Watt, 22 september

Hier in Siem Reap konden we goedkope fietsen huren waar we verbleven. Een handig vervoersmiddel voor Angkor Watt, aangezien het hele tempelcomplex zowat de grootte van Groot-Wevelgem is. Eigenlijk is de hele site een bos, met daarrond een weg, gelukkig in asfalt, en binnenin staan overal tempels verspreid, gebouwd in verschillende periodes van hindoeïsme tijdens de Khmer-periode (tussen 900 en 1400), om eens wat nerdy te doen.

Zeker de moeite waard om een drie dagen ticket te kopen, op één dag is het hele complex onmogelijk te bezichtigen, tenzij je Schumacher heet. En dan nog.
Rond de verschillende bouwwerken werken tientallen straatkinderen. Ze leven van wat ze toeristen kunnen verkopen. Veel van die kinderen spreken meer dan vlot Engels. Na een zin of twee ermee gepraat te hebben weten ze onmiddellijk dat we ofwel van Belgie, Nederland of Duitsland zijn. Wanneer we Belgie zeggen, noemen ze spontaan de drie landstalen, vermelden ze dat Brussel onze hoofdstad is en dat de koning Albert heet. Daarop beginnen ze te tellen in het Nederlands. Best indrukwekkend voor kinderen die geen geld hebben om naar school te gaan.

Toch lijkt het er een beetje op alsof ze een ‘opleiding’ krijgen. De zinnen die ze zeggen en overtuigingstechnieken die ze gebruiken om je hun spullen te verkopen zijn immers behoorlijk identiek bij ieder kind, en ze verkopen allemaal dezelfden brol. Postkaartjes, kopieën van reisgidsen, brasseleetjes,...

‘k Heb dan maar wat postkaartjes gekocht, kwestie van het geweten wat te sussen. En dan begint het eigenlijk nog maar pas. Eens je aan één kind koopt, komen er direct 6 andere rond je staan met dezelfde koopwaar, allemaal even zielig kijkend. Dan maar van m’n hart een steen gemaakt en weggewandeld zonder nog verder te kopen. ‘k Heb wel nog m’n pak koeken weggegeven aan een van hen.

Genoeg ge-angkor watt. Morgen nemen we waarschijnlijk de bus naar Pnom Penh, alwaar nieuwe avonturen zich misschien aandienen.

Gegroet!

20 september, Siem Reap

Gisteren de grensovergang gemaakt tussen Thailand en Cambodja. De oversteek is op zich al de moeite waard. Aangezien we met de trein kwamen vanuit Bangkok (de goedkoopste optie), moesten we vervoer vinden van het station naar de grensovergang. Dus moet je een tuk tuk driver vinden, die je eerst een veel te hoge prijs aanrekent voor het vervoer.

Eens het onderhandelen voorbij is word je naar de grensovergang gebracht, maar eerst stopt de tuk tuk driver sowieso nog eens aan een aantal ‘reisagentschappen’ die valse of veel te dure visums uitschrijven, of je een busticket voor over de grens proberen te verkopen, waarvoor hij ook een percentje krijgt.

Uiteindelijk, nadat we alle aanbiedingen afgeslaan hebben, worden we naar de ambassade van Cambodja in Thailand gebracht, waar we een visum kunnen kopen. Een visum voor Cambodja kost normaal gezien 20 dollar, de ambtenaren in de ambassade vroegen 29 dollar, en wilden geen goedkoper visum uitschrijven.
Chance dat we mee waren met een Tsjech, die ervaring had met die grensovergang tussen Thailand en Cambodja. Samen met hem direct naar de grens zelf geweest, en na wat discussieren toch een visum gekregen voor de reguliere 20 dollar. ’t Is heel anders dan in Europa hier, officiele ambtenaren zijn vaak niet te vertrouwen en meestal uit op een eigen percent.

Bangkok, 18 september

Een tijdje in Azie getsjoold nu, tis hier net iets warmer dan verwacht. X aantal dagen geleden zijn we geland in Kuala Lumpur. Blijkbaar lagen alle backpacker guesthouses en hostels daar in de buurt van Chinatown.

Nadat de bus ons afgezet had, zo ongeveer midden in de nacht, een taxi genomen naar Chinatown, om daar een hostel te vinden. Taxi bracht ons er heen, en de chauffeur wees er ons nog fijntjes op dat we voor de ‘beautiful ladies’ best nog een straat of twee verder gingen. Vriendelijk bedankt en uitgestapt. Zonder veel moeite een hostel gevonden, waar we direct boekten. De ratten in de badkamer kregen we er gratis – en in grote getale- bij.

Na drie dagen hadden we het een beetje gehad met KL, en een nachtbus geboekt naar Hat Yai, de meest zuidelijke stad van Thailand. Van daar zouden we een andere bus vinden die ons naar Phuket zou brengen. Beide busritten verliepen zonder veel problemen, enkel de lange duur (een uur of 12 naar Hat Yai, en dan waren we nog maar goed halfweg) zorgde voor wat last.

Phuket was een maf stadje, en is bij buitenlanders eigenlijk enkel bekend van Patong Beach, een kustplaats voor Westerse toeristen. Phuket zelf is niet echt toeristisch. Met een paar buitenlanders wat uitgegaan daar, overdag wat rondgewandeld en een tour geboekt naar Phi Phi Islands en Monkey Beach. Voor de hele tour betaalden we 750 baht, daarin inbegrepen koffie, taart en drank, een lunch overdag, boottocht van 2 x 2,5 uur, verschillende stops onderweg en wat snorkelgedoe. 750 baht is net geen 12 euro. Valt best mee voor een dagje amusement, eten en drinken. Een fijn dagje was me dat.

Daarna in Bangkok beland, overdreven drukke stad, vooral het verkeer is indrukwekkend hier. ’t Is net alsof er geen echte verkeersregels bestaan. Iedereen doet maar wat, auto’s, brommers, tuk tuks en bussen rijden hier allemaal door elkaar. Quasi niemand houdt zijn vak, tis slechter dan een mierennest. En toch nog geen enkel accident gezien.

Ondertussen al geleerd hoe het systeem hier werkt om westerlingen geld af te troggelen. Tuk tuk drivers bieden je een heel goedkope rit aan doorheen de stad en brengen je naar plaatsen die de moeite waard zijn om te bezoeken. Tussenin brengen je ze ook naar ‘shops’ waar je overhaald wordt om leuke spulletjes te kopen, zoals juwelen of maatpakken. In ruil geven die shops diesel-tickets aan de tuk tukkers, zodat die quasi gratis rijden, en toch toeristen blijven aanleveren.

Eergisteren een driver zover gekregen dat hij ons zou betalen om ons af te leveren bij verschillende shops. Wij niets kopen en hij diesel tickets krijgen. We zouden er allemaal van geprofiteerd hebben. Hij was akkoord, maar of hij echt betaald zou hebben is een andere vraag. Met de tuk tuk maffia weet je immers nooit.

‘ k heb hier trouwens mijn haar laten knippen bij een oude kapper niet ver van de plaats waar we slapen. Voor 60 baht knippen ze hier je haar. De kapper in kwestie verstond enkel geen engels, en had maar vijf prentjes om uit te kiezen. Alle vijf de prentjes met veel korter haar dan het mijne dus ja, tzal nog een tijdje duren voor ik nog een barbier hoef te betalen.

’t Is hier de laatste dag in Bangkok nu, morgen gaan we op weg naar Siem Reap, Cambodja. Nog vlug kijken om wat kaartjes te versturen en wat dollars zien om te wisselen. Aangezien de Cambodjaanse Riel geen ballen waard is betaalt iedereen er immers in dollar. Goed voor Europeanen, allessinds.

Tot een volgende.

Inleiding

Londen, 7 september
Na wat gesukkel en getsjool met Eurolines op zaterdagnamiddag in Londen aangekomen. Direct het hostel gezocht en een dutje gedaan, aangezien de nacht in Kortrijk behoorlijk vermoeiend was...

De dag nadien, 6 september dus, een turbo-citytrip door Londen gewandeld. In het kort: Tower of London, Houses of Parliament, Big Ben, London Eye, Westminster Abbey, Trafalgar Square, Regent Street, Soho, Harrods, Buckingham Palace, Hyde Park ,Green Park, St James Park en Kim ‘Kay, die niet ontsnapte aan Jeroens scherpe oog.
Ondertussen nog wat kerken en kathedralen tegengekomen waarvan de naam al ontsnapte.

In een Apple Store snel eens gekeken wanneer ons vliegtuig opsteeg, kwestie van goed voorbereid te zijn de dag nadien. Bleek dat de vlucht dezelfde avond om 1.30 was. Een streepje door de rekening. Blijkbaar kan 7 september ook 6 september zijn, maar dan een beetje later op de avond.
Dan maar teruggekeerd naar het hostel. Op de bus nog een sympathieke Indier tegengekomen. Ondanks z’n ramadan trakteerde hij ons op een drankje. Dan kan je niet anders dan sympathiek zijn, me dunkt.

’s Avonds nog zonder veel moeite een busservice naar Stansted geregeld en hier zitten we dan, op de vlucht London-Kuala Lumpur.